سند شماره یک: یگانگی ملی
۱– ملت ایران
۱.۱- ملت ایران یکی از کهن‌ترین ملت‌های تاریخی جهان است.
۱.۲- ایران دارای ملتی یگانه است. یگانگی ملی ایران خدشه‌ناپذیر است.
۱.۳- ملت ایران یک موجود زنده تاریخی است و تنھا محدود به نسل کنونی نیست بلکه نسل‌ھای گذشته و آینده این کشور را نیز شامل می‌شود.
۱.۴- کشور ایران، با فرھنگ، تمدن، محیط زیست، منابع و جغرافیایش، از نیاکان‌مان به ارث رسیده و متعلق به نسل‌ھای آینده نیز است.
۲– تمامیت ارضی
۲.۱- کشور ایران تجزیه‌ناپذیر است.
۲.۲- همه شهروندان ایران در مالکیت سرتاسر این آب‌وخاک به شکل مشاع از حق یکسان برخوردارند.
۳– حاکمیت ملی
۳.۱- حاکمیت ملی ایران یگانه و تفکیک‌ناپذیر است.
۳.۲- ساختار نظام سیاسی آینده ایران باید به دور از هرگونه تقسیم‌بندی یا تبعیض قومی و مذهبی و مبتنی بر حقوق شھروندی و آزادی‌های فردی باشد.
۳.۳- در ایرانِ آینده، وظیفه یک دولت ملی باید تلاش برای برابری فرصت‌ھا میان ھمه شھروندان ایرانی در سراسر ایران‌زمین باشد.
۳.۴- فدرالیسم، گذشته از اینکه به واگرایی دامن می‌زند و با ایجاد مرزهای مصنوعی باعث از هم گسیختگی ملی می‌شود، مانع بسیار بزرگی در راه توسعه متوازن سیاسی، فرهنگی و اقتصادی در ایران است.
۳.۵- ساختار حکومت آینده ایران باید بر مبنای مشارکت حداکثری شهروندان شکل بگیرد. لازمه این کار پیشگیری از تمرکز غیرلازم قدرت سیاسی و واگذار‌کردن هرچه بیشتر آن به نهادهای اجتماعی است.
۴– زبان پارسی و زبان‌های ایران‌زمین
۴.۱- زبان مشترک و ملی پارسی همواره نگاهبان هویت ملی و پایندان یگانگی ملت ایران و پیوستگی تاریخی-فرهنگی آن بوده است. همه اقوام ساکن این سرزمین بیشترین آثار فرهنگی، آیینی، تاریخی و ادبی خود را در این زبان آفریده‌‌اند. پارسی زبان دیوانی همه دودمان‌های پادشاهی پس از اسلام، از طاهریان، نخستین دولت مستقل ایران پس از اسلام، تا به امروز بوده است. بدون زبان مشترک و ملی پارسی، چیزی از یگانگی ملت ایران و پیوستگی تاریخی آن باقی نخواهد ماند.
۴.۲- ملت ایران از آغاز پیدایش‌اش بر صحنه تاریخ، رنگارنگی فرهنگی مردمانش را پاس داشته است. زبان و ویژگی‌های فرهنگی هر روستا، شھر و منطقه‌ای از ایران، از ارس تا خلیج فارس و از اروند تا سرخس، بخشی از هویت ملی و میراث فرهنگی-تمدنی همه ایرانیان است.
۴.۳- در ایرانِ آینده باید امکان آموزش آزاد همه زبان‌های رایج در ایران فراهم باشد.
۴.۴- جایگاه زبان ملی و زبان‌های مادری را باید همواره با رویکرد آینده‌نگرانه و در راستای توسعه سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ساختاری کشور دریافت و از برخوردهای سیاسی، قومگرایانه و ایدئولوژیک پرهیز کرد.
